Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą i postępującą chorobą układu nerwowego. Istotą choroby jest wieloogniskowe uszkodzenie mózgu i rdzenia kręgowego polegające na zaniku osłonek mielinowych włókien nerwowych , które powoduje występowanie zróżnicowanych objawów neurologicznych w postaci rzutów i powolnego postępu choroby. Czyli w najprostszym tłumaczeniu oznacza to, że organizm na skutek uszkodzenia atakuje własne komórki.

Przebieg Choroby

Przyczyny choroby nie są znane. Stopień nasilenia objawów i ich rozwój są różne, a leczenie jest dla każdego z osobna bardzo  indywidualne. Stwardnienie rozsiane może wystąpić w każdym wieku, jednak najczęściej ujawnia się między 20. a 40. rokiem życia. Częściej chorują kobiety niż mężczyźni .Zazwyczaj pierwszym objawem choroby jest ból gałki ocznej i osłabienie ostrości wzroku, zaburzenie widzenia barw, podwójne widzenie i zawroty głowy. Może być również  problem w koordynacji ruchowej, osłabienie kończyn dolnych, zaburzenia czucia czasem problemy z oddawaniem moczu i stolca. W czasie rzutu choroby mogą występować niedowłady kończyn. Równie często jak niedowłady pojawiają się zaburzenia czucia bólu, temperatury, dotyku lub na występowaniu przeczulicy, nadmiernego uczucia gorąca lub zimna. Niedowładom, mogą towarzyszyć trudności w płynnym wykonywaniu ruchów. Do charakterystycznych objawów stwardnienia rozsianego należy zaburzenie ruchów gałek ocznych czy oczopląs. Do bardzo uciążliwych objawów stwardnienia rozsianego należą zaburzenia kontroli pęcherza moczowego, polegające na potrzebie natychmiastowego oddania moczu, znacznie rzadziej trudnościach w opróżnianiu pęcherza. Chorzy na stwardnienie rozsiane cierpią także na zaburzenia pamięci, uwagi. W grupie chorych na stwardnienie rozsiane stwierdza się także zaburzenia nastroju, które mogą przyjmować formę depresji.

Jak leczyć ?

Leczenie koncentruje się na rzutach choroby a nie na chorobie samej w sobie- ponieważ nie jest ona możliwa w 100 procentach do zlikwidowania. Objawy choroby są niwelowane poprzez podawanie leków modyfikujących jej przebieg. Takie leczenie ma na celu nie tyle zmniejszenie- często bardzo uciążliwych dolegliwości i objawów choroby, jak sztywność mięśni, zaburzenia kontroli zwieraczy, zawroty głowy, zmęczenie, depresja i ból. Niezwykle ważną rolę w procesie terapeutycznym pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane odgrywa rehabilitacja ruchowa. Można ją prowadzić na oddziałach szpitalnych, ale także w warunkach domowych.

Jak pomóc osobie chorej ?

Przede wszystkim należy wykazać się bardzo dużą wyrozumiałością oraz empatią. Należy zdać sobie sprawę bowiem z tego, że osoba chorująca bardzo cierpi zarówno fizycznie jak i psychicznie. Trzeba być dla niej podporą i wspierać ją w każdy możliwy sposób. Należy być cierpliwym ponieważ osobie chorej z bezsilności mogą zdarzać się napady złości- wtedy trzeba w umiejętny sposób potrafić porozmawiać i uspokoić podopiecznego. Dobrze by było namówić i zachęcić seniora do różnorakich gier np. szachów czy krzyżówek. Chorzy fizycznie zazwyczaj są sprawni jednak z biegiem lat schorzenie postępuje. Oznacza to, że starsze osoby są szczególnie narażone na bycie niepełnosprawnymi. Aby jak najbardziej pomóc podopiecznemu i aby nasza opieka była efektywna- należałoby dostosować poziom opieki do stadium rzutu choroby. Opiekun powinien znać parę nieskomplikowanych ćwiczeń rehabilitacyjnych aby ulżyć osobie chorej w bólu i pomóc na dłużej zachować sprawność. W przypadku osób o zaawansowanym stopniu niepełnosprawności konieczne może być pomaganie w higienie intymnej, a także w poruszaniu się czy nawet jedzeniu..